Sunniendu

À prupositu di Wikipedia

Sunniendu hè una puesia di Ghjuvan Petru Lucciardi (1862-1928). Hè stata publicata in l'Annu corsu (1927).[1]

Sunniendu[mudificà | edità a fonte]

Un ghjornu ghjunsi spatanscendu è stancu,
À u pede di a funtana d'Ippocrene ;
Subitu à lu mio incontru un vechju vene,
À boccarisa, è mi si mette à fiancu.
Purghjendu mi la manu, risulutu,
Disse: « Bongiornu, amicu, ti salutu !
— Cum'hè ch'è tù ti trovi in ste cuntrate ?
Ti ci hà ghjuntu l'azardu o a passione ?
A sai chì què ghjè u monte d'Elicone
Duve le Muse si so ritirate,
Per serve à i so più cari l'ambrosia,
È li secreti di la puesia.
— Ignoru quali sianu sti lochi.
Hè da gran tempu ch'è vo sempre errente,
Da u nordu, à mezziornu, à l'oriente,
Per me ùn ci hè più riposu, ùn ci hè più sfoghi.
Cosa cercu pertuttu, ghjornu è sera,
Forse ùn esiste micca sopr'à terra.
— Ma ti vene cù i to ricordi cari,
Un tichju chì di gioia t'empie u core.
È ti dà più curagiu cun più ardore,
Inspirendu ti sentimenti rari.
Cos'hè nobile, grande, onestu, è bellu,
Esalta, entusiasma u to cerbellu.
— Hè vera, ma ùn so micca cosa sia.
È ben' spessu mi dà frebba tamanta.
Quandu 'ssa voce ind'u mio core canta,
Dolce, sublima, è piena d'armunia,
Tandu provu à traduce cosa sentu,
Ma l'aldu ùn'è ancu in gola, ch'è già spentu.
— Ghjè quessu, estru pueticu eccellente,
Chì vene à carizzà ti à l' impruvisu.
D'ùn lascià ti più pace s'è decisu,
Finch'è nun ti disponi seriamente,
À cultivà le Muse cun sunetti ,
Cun brindisi, canzone, è puemetti.
— A pizzicà le Muse, eiu ùn sò bonu :
Ùn ghjungu ad accuppià rima cun rima.
Per dà si a puesia, ci vole prima,
Esse sicuri chì si n'hà lu donu.
Eppoi avè l'imaginazione
Fiurita d'estru è d'inspirazione.
— Ben' intesu, quesse sò qualità
Date à profusione à li pueti.
È ci vole à cunnosce altri secreti
Per pudè da maestru impruvisà.
Ma tù 'ss'arcani tutti li pussedi,
Sì pueta, ti dicu, è nun ci credi.
— Di crede ci mi pare un' eresia :
Arcani nè secreti ùn ne cunoscu,
È in puesia ùn ci vecu ch'è foscu.
Purtantu quantu chì mi piaceria
Di passà pè le strade cantichjendu,
U core pienu à gioia, o piengulendu.
— Hai ancu altre risorse assai putente :
Di l'Elicone sì lu favuritu.
A prova è chì t'hanu fattu st'invita,
Per chì tù ti disseti à sta surgente ;
À st' acqua chì à le Muse hè cunsacrata,
È solu pe i pueti hè riservata.
— Ch'è sia frà 'ssi beati ùn vi so dì :
U tintu ! Ùn mi n'accorgu à nisun' segnu.
Ma perchè fà mi crede ch'e so degnu
D'esse pueta, è vantà mi cusì.
Ùn sò duve le Muse anu dimora,
È la mio sete le so acque ignora.
— Eppuru, quì, da Elle, sì aspettatu,
Nunda ch'è à passighjà per stu reghjone,
Senza truvà nisun' oppusizione,
Prova chì frà i pueti sì cuntatu.
Avà, ti poi caccià tutte le voglie,
E curone d'alloru ne poi coglie.
— Mi sentu spanna u capu è cresce u core,
Pensendu ch'e so indi sti lochi santi.
Da duve sortenu sti soni è canti,
Inspirati da u più perfettu amore ?
'Sse voce ùn so più duve l'aghju intese,
Ma per sicuru sò dì u mio paese.
— Allora ci vole ch'è tù sia natu
In Corsica, lu nidu di i talenti ;
Induve ci hè più cantori eloquenti
Ch'è ind'u più grande è più putente Statu.
Ci hè tanta puesia in 'sse paghjelle,
Ch'inlocu si ne sente cusì belle.
— Natu so Corsu, in terra Nebbiisgina.
Ghjè 'ss'isule, di l'isule u giuiellu.
Un clima dolce, un celu azzurru è bellu,
Ne facenu di u mondu la regina.
È si la mio dumanda ùn hè indiscreta
Teneria à cunnosce ogni pueta.
— Mi, quessi sò di i Corsi i capi-schiera :
Petru Cirneu, Carbuccia, è Filippini ;
Giubeca, Raffaelli, e Pasqualini,
Cun Grimaldi, Guglielmi, è Vinciguerra ;
Petrignani, è Peretti, cun Biadelli,
Maltedu, cun Viale, è Straforelli.
— S'ella fussi permessa, vuleria
Vede ancu quelli chì cun tanta fama,
Parlendu a lingua di la nostra mamma,
Cantatu hanu cun estru è legiatria,
E nostre glorie, i custumi, è l'usanze,
È di la Patria Corsa le speranze.
— Mì li quassù, mudesti è numerosi,
A voce stesa cantanu in currente.
Guarda, quanti pueti stanu à sente
'Ssi canti cusì dolci è armuniosi.
Ci hè Vattelapesca, Pieri, è Maschetti...
È tanti altri pueti Corsi schetti.
— Vi vurria dumandà s'è voi pudete,
Ad unu ad unu, mustrà mi li à parte.
Postu chì a puesia anch'ella hè un arte,
Speru chì à cuntentà mi tenerete.
Unu ne so chì mi stà caru à u core,
È bramaría sapè s'ell'hà st'onore.
— Cume voli ch'e faccia per truvà lu,
Si l'azardu nun mi vene in aiutu.
Quessu da me, per certu, hè cunnusciutu,
Ma difficile m'hè d'induvinà lu.
Dì mi u so nome, eppoi abbia pazienza,
Chì u ti vogliu purtà prestu in presenza.
— Ghjè lu so nome ; — Anton Sebastianu
Lucciardi, prete Biasgiu cugnumatu,
Di me, l'arcicaccaru veneratu... »
Mi si lampa à lu collu è, pianu pianu,
Dice : « So eiu ! » U stringu à lu mio pettu
Ma tandu mi discetu è... ghjera in lettu.

Note[mudificà | edità a fonte]

  1. L'Annu corsu (1927), pagine 52-55.

Riferimenti[mudificà | edità a fonte]