Lamentu di Togliaccia

À prupositu di Wikipedia

U Lamentu di Togliaccia hè una puesia scritta da Anton'Sebastianu Lucciardi (1771-1860). Hè stata publicata prima in l'almanaccu Il Pescator di Chiaravalla.

Lamentu di Togliaccia[mudificà | edità a fonte]

(Strattu)

O Dumè, la vostra borsa
Era tamant'è un bacinu;
Chì l'avia piena di fichi
Pudia fà lu San Martinu ;
Si pudia empie di granu
È purtà lu à lu mulinu.
Si ne pudia fà un bell'otre,
Perchè avia la so cannella
Chì l'avia piena d'oliu
Più ch'è somma tenia quella,
Era in somma frà le borse
La più rara è la più bella.
Pudia serve à li ferrali
Per buttacciu di stazzona,
Perchè avia la so ochjera
Chì era sempre bella è bona
Voi, insomma, frà i sfundati
Purtavate la curona,
Si ne pudia fà una narpia
Per mette ci la farina,
Tene si la riservata,
Empie la di pisticcina,
Perchè avia la pella dura
Cum'è la salvaticina,
O peccatu chì sta borsa
Abbia da esse interrata
S'è si purtassi in Bastia
È ch'è fusse ben' cunciata,
Ci esciarianu li scarpi
Chì durarianu l'annata,
Era tuttu carità
Tuttu core è tuttu zelu,
Ellu ùn si lavava mai
S'è ùn era acqua di u celu,
Chì manghjava lu so latte
Facia per trè ghjorni pelu,
Avà mi ne vogliu andà
Nun possu più stà vi attornu!
M'hà dettu lu mio maritu
Ch'io fessi prestu ritornu,
Ch'aghju da ghjunghje à purtà
Li so panni indi lu fornu...

Da vede dinù[mudificà | edità a fonte]