Corsica (Santu Casanova)

À prupositu di Wikipedia

Corsica hè una puesia di Santu Casanova. Hè stata scritta in Bastia d'aostu 1930 è pubblicata in l'Almanaccu populare di Corsica in u 1931.

Corsica[mudificà | edità a fonte]

Curunata di boschi,
Bagnata da lu mare,
À i pedi d'un altare
Inghjinuchjata.
Sempre martirizata
Da Turchi è da Cristiani
In li monti, in li piani
È pà le valle.
Daretu à le to spalle,
I Vittuli imbuscati
Si sò sempre piattati
À fà ti focu.
Si spengne pocu à pocu
U to core in lu dolu.
È ùn ci hè mancu un figliolu
Chì ti chjama !
A natura chì t'ama
Cunsola i to dulori,
Dendu ti rose, fiori
È dolce sole.
Nascenu le viole
À tutte le staghjone,
Spengne lu nivaghjone
U to clima.
Ma ùn sè ancu à la cima
Di tutti li to guai
Ch'ùn finiscenu mai,
O mamma cara !
Intornu à la to bara
Ùn ci hè cà rinnegati
Cù l'ochji spalancati
D'impustura.
Bella la to statura,
Celeste lu to visu,
Ma ancu in Paradisu
Sarò trista.
Ùn si sarà mai vista
Sorte cusì turbata,
Povara, tribulata
Mane è sera !
Torna la primavera
Cù tutti li so fiori,
Rinascenu l'amori
Di u passatu.
U cuccu s'hè spartatu,
Cantanu i rusignoli,
Ma piegnenu li doli
È la sciagura.
Finchì lu mondu dura,
Rinasce ogni billezza
È torna l'aligrezza
In tutti i cori.
Ma per tè li duttori
Ùn anu medicine,
Chi sè ghjunta à la fine
Di e to noie.
Sò finite le gioie
Di li tempi passati,
I to figlioli ingrati
Sò à la festa.
Fà scuppià la timpesta
Di u ventu populare,
Ch'ella li porti in mare,
È cusì sìa !

Riferimenti[mudificà | edità a fonte]

Da vede dinù[mudificà | edità a fonte]