A Benedizzione di u Sabatu Santu

À prupositu di Wikipedia

A Benedizzione di u Sabatu Santu hè una puesia scritta da Lisandru Ambrosi (1798-1842). Hè stata publicata in A Muvra in u 1937.

A Benedizzione di u Sabatu Santu[mudificà | edità a fonte]

Càspita! Prete Paulu
À mè m'hà campatu!
In casa, u diavule
S’era impusessatu.
Un certu rimore
Sempre ci facia,
Chì mai lu Signore
Entrà ci pudia.
Ellu, per un bracciu,
U cacciò in u chjassu
Cum'è un zitellacciu,
È mandà lu à spassu.
Ch'avà sò sicuru,
Per intal'à un’altra ora
Zaccaneghji puru
Si resta fora.
Ellu, quant'à mè,
Hè un santonu à veru;
Manc'unu ùn ci n'hè
In tuttu lu cleru.
Cù una so spergiata
Restò benedetta
Tutta una facciata
Di a casa è una fetta.
Cù trè altre spergiate
Per tuttu scialbò,
È à le latinate
Ch’ellu stuppulò,
Ogni cosa tremava,
Tarantuli è topi.
U focu stridava
Per finu à le scopi.
Quelle parulloni
Piglionu e tittelle,
Tupponu i tufoni
Ch’escianu e candelle.
U spaternustrime
Durò per quattru ore
È lu mio magnime
À lu sacru tenore.
Di pidochji è puci
Tamanta brigata
Maiò ch'è li ruci
Sunò la scupata.
Restonu cumpunte,
À la so prucantula,
Duie furcine unte,
Tr'è fusi è una grattula.
Un par di pignatti
Cumpunti restonu
Cu trè o quattru piatti
Da lu santu sonu.
La mio paghjola
Restò benedetta,
La miò cazzarola,
La falce è l’accetta.
U mio pisciatoghju
Restò benedettu,
U mio cuvertoghju
Cù tuttu lu lettu.
Tutti i mio piatti,
I sparti è cupputi,
Pìgnule è pignatti,
Suppere è ambuti.
Oh lu gran bisbigliu
Chì in casa sunava!
Sin’à u mio ciarnigliu
Chì mai l’aduprava.
Più bella scena
Vede ùn si pudia:
A mio catena
Passava è venia.
È u mio tinellu,
A sechja, a ciarretta
Da nantu u purtellu
Saltonu nu a stretta.
E mio gallinelle
Chì facenu l’ove
Piglionu e purtelle:
Mai più l’aghju trove.
U mio mannarinu
Da chèrciula intese,
Pigliò u purtellinu,
Scappò pè u paese.
U mio troppu in sala
Duve nantu pusava,
Per sopra la scala
Cullava è falava.
È le mio prisutte
D’appese à le grate
Strapponu tutte
Da le so spergiate.
Per più scrianzatu
Ch’ell’era u mio gattu,
Restò accustumatu,
Ùn scuzzò più pignattu.
Eo, cum'è una foglia,
Trimava in l’anghjone;
Mi surtia la voglia
Di fà più canzone.
Pensate! Ch’avia
In una cascia, in fondu,
Una geografia
Di tuttu lu mondu;
Una mantinella
Tutta tufunata
Incù una curbella
Ma tutta sfundata.
A la so preghiera
La pezza restò
Tale quale ella era
Nè mai più stracciò.
Avale tuttu aghju
Più santu ch'è prima,
Sunch'è u calamaghju,
A penna è la rima.