U cazzu marinu

À prupositu di Wikipedia

U cazzu marinu hè un situ nantu à u web ma dinò un associu cù parechji prughjetti. U situ hè statu lanciatu di dicembre 2012, da a squatra di i cazzi marini. Omu pò participà à u situ o à a squatra, ci voli solu à piddà cuntattu cù i cazzi marini.

U situ ùn hè micca spizializatu ind'u tradiziunali, o nantu à a Corsica, ma ci parla di u mondu sanu, in modu ridiculu. Testi, canzoni, imaghjini... Taroccu è macagna sò prisenti assai.

I scrittori ponu essa sia anonimi, sia cunnisciuti (pseudonimiu o nomi).

L'azzioni[mudificà | edità a fonte]

L'azzioni maiò privista hè a Pumatina, di Luddu 2013.

Testi[mudificà | edità a fonte]

A Lighjenda di u ficatellu

Ci era una volta, ind’u paesi di a Gravona, un riami chì campava cù alegria. Era u Riami di u Cazzu Marinu, duva tutti l’abitanti tinianu in casa, ind’un acquariu, un cazzu marinu. Ci vulia à pricà lu tutti i ghjorni. Una volta à l’annu, ci vulia ancu à sacrificà una ghjuvanotta, a più goffa di u paesi. Quandu a ghjuvanotta era scelta, ci vulia à ingrassà la, cum’è un maghjali. U ghjornu di u sacrifiziu, si virsava calchì cuchjaroni di l’oliu santu, l’Oliu Balaninu, nantu à u corpu di a goffa. Fatta cusì, a goffa sculisciava assai, è tandu a si purtavanu l’omi in cima di un palcu di più di 30 metri d’altezza custruttu di trè lati cumposti di scalini è l’ultimu latu era un pindoni. Inghjò si truvava un acquariu immensu cù tutti i cazzi marini mansi, surtiti pà u sacrifiziu. A goffa era missa in pusizioni aerodinamica, è sculisciava u pindoni tali a saetta. Duii rimori, a sculisciata è i sfarenti stratti di grassu « fllllflfllflfllflllllflllfllfll », l’intrata in l’acquariu « pu ». È tuttu u mondu festighjava. Eccu u cuntestu di a nostra storia…

Marius campava cù u so amicu Ghjilormu, ind’una casa bedda culurita. Li piacia assai a forma di u cazzu marinu casanu. Marius era bancalaru, Ghjilormu muradori. I so mani eranu forti è secchi. Tutti i donni di u riami vulianu marità si cun eddi. Ma i duii umatali si n’impipavanu. Tutti i duminicati, si facianu una « sirata ursoni » : parechji omi s’adunianu in la casa culurita è mughji è risati di mischiavanu. I sirati di cumpiianu sempri in paghjedda. Sin’à …

Sin’à u ghjornu duva parechji omi di a « sirata ursoni » si ne morini d’una malatia scunnisciuta. Ma cum’è à st’omi li piacia u ficateddu, a malatia fù cugnumata a « maladizzioni di u ficateddu ».

U magu « Giacobettu » ghjunse ind’u riami dopu à avè ricivutu un missaghju purtatu da un ricciu viaghjadori. Cum’è ùn avia pussutu leghja lu, postu chì i spini di u ricciu avianu stracciatu u missaghju, vinia dumandà à u Rè : « O Rè di u Riami di u Cazzu Marinu, Rè di i Rè, sottu a putenza di u Cazzu Marinu Sacru, aghju ricivutu un ricciu viaghjadori, chì ci hè ?

- Magu Giacobetti, astutu cum’è una moscula, charisma di polpu, è tanfu di muffa. Ti chirimu aiutu, postu chì tutti l’altri maghi sò in staziu, staziu duva tù sì statu riccusatu.

- Bastanu i paroli di loda, chì ci hè ?

- Ci pesa à dossu a maladizzioni di u ficateddu… Certi omi, bocchifini, amadori di ficateddu, si ne morenu.

- Ah… Vecu, vecu …

- Chì vedi ?!

- Scuseti, nudda, ùn vecu nudda, hè sola una sprissioni.

- Zucca !

- Innò, mi chjamu Giacobetti, lu me Rè.

- Ùn sai nudda di a maladizzioni ?

- Maladizzioni, maladizzioni, ùn ne sò micca sicuru. D’induva veni u ficateddu ?

- Di a Gravona !

- Ùn mi cunteti buci…

- Di a Gravona !

- O mitò !

- Magu Giacobetti, hè vera, u ficateddu veni di a Casinca, è …

- Di a Casinca ?! Ùn sanu mancu fà coccia i pasti ! Eccu u prublema, u figatellu hè un vilenu ! U figatellu hè u nemicu di u ficateddu ! I nostri stomachi ùn sò micca adatti à i so batterii ! Ma aghju a soluzioni da pruteghja tutti i nostri frateddi bocchifini !

- Ah bon ?

- Iè ! Ind’a muntagna d’Alata, ci hè un ficatellu, mischiu trà u ficateddu è u figatellu. Pò guariscia tutti i malatii ficateddinchi ! Ma hè chjosu ind’una petra, solu una anima pura pudarà sorta u ficatellu di u so stucciu.

- Tandu purtaraghju tutti l’abitanti à pruvà ! Eiu, ùn aghju l’anima pura. Omi è donni di u Riami, andemu !

- Vi scurdeti di calcosa, lu me Rè.

- Hè vera, i donni ùn anu l’anima pura. Omi ! Aveti da salvà u Riami ! »

Fatta fini chì tutti l’omi di u Riami di u Cazzu Marinu si n’andetini ind’a muntagna d’Alata, è una fila tamanta à u mari si furmeti in giru à u ficatellu impetratu, tali a chjoppula di a lumaca. Ad unu ad unu, l’omi passetini. Marius pruveti, ma si fiascheti. Listessu destinu pà u tintu Ghjilormu. Nimu avia riisciutu. U ficatellu era gluriosu è drittu.

Marius guardeti à Ghjilormu in i so ochji verdi furesta. Ghjilormu capì subbitu. I duii amichi impugnetini u ficatellu insemi, è tiretini lu. Si spalanchetini tutti l’ochji. U ficatellu misurava più di tredici metri ! Marius è Ghjilormu, eroi di u riami !

Di ritornu ind’a cità, u magu Giacobetti spiecheti a seguita : « Avà, ci voli chì ugnunu si manghjessi un pezzu di u ficatellu.

- Pranzu ! mughjeti u Rè. »

Un pranzu magnificu fù urganisatu, tutti duvianu manghjà a prima buccata frattempu. Tutti ebbini a stessa riazzioni : « Hè infettu ! Puà ! Peghju cà robba capicursina !

- Iè, hà più di trè centi anni, ma v’hà da guariscia ! Mai ùn sareti malati ! disse Giacobetti »

T’avia a raghjò u magu, era smarita a malatia !

Calchò ghjornu dopu, tutti l’omi si ne morini, robba tan’vechja, ùn ci voli à manghjà. Cusì ch’ùn ci si fimertini cà i donni è i cazzi marini. Campetini filici è ùn ebbini mancu un ziteddu.

Da vede dinù[mudificà | edità a fonte]

Liami[mudificà | edità a fonte]