Catabrosa aquatica

À prupositu di Wikipedia
Catabrosa aquatica
Catabrosa aquatica
Classifica scentifica
Regnu Plantae
Divisioni Tracheophyta
Sottudivisioni Spermatophytes
Ordini Poales
Famiglia Poaceae
Genaru Catabrosa
Nomu binuminali
Catabrosa aquatica
(L.) P.Beauv., 1812

Catabrosa aquatica hè una pianta chì faci parti di a famiglia di i Poaceae.

Discrizzioni[mudificà | edità a fonte]

Catabrosa aquatica hè una pianta arbacea annuali di a famiglia di i Poaceae. Misura trà 5 è 30 cm d'altezza è pussedi i piccioli smilzi è addrizzati. I casci sò stretti è lungarini, misurendu trà 1 è 5 cm di lunghezza. L'infiuriscenzi sò spighi cilindrichi da 1 à 3 cm di lunghezza, purtendu i fiora ermafruditi.

Ripartizioni[mudificà | edità a fonte]

Catabrosa aquatica hè una spezia cusmupolita, prisenti in i righjoni timparati è freti di l'emisferu nordu, è ancu in certi righjoni d'America suttana è d'Australia. Cresci in i zoni umiti, tali i paduli, i fiumiceddi è i bordi di lavi.

Catabrosa aquatica era prisenti in Corsica. Hè stata ussirvata in Bonifaziu in 1865, ma ùn hè micca stata rivista dipoi tandu[1]

Tassunumia[mudificà | edità a fonte]

Catabrosa aquatica hè stata discritta par a prima volta in 1753 da Carl von Linné sottu u nomu di Poa aquatica. Hè dopu stata riclassata in u genaru Catabrosa in 1817 da Johann Heinrich Friedrich Link. Hè ancu cunnisciuta sottu à i sinonimi siguenti : Catabrosa aquatica var. minor, Catabrosa aquatica var. major, Catabrosa aquatica var. brevifolia è Catabrosa aquatica var. longifolia.

Cunsirvazioni[mudificà | edità a fonte]

Catabrosa aquatica ùn hè micca cunsidarata com'è una spezia minacciata. Eppuri, hè à spessu assuciata à ambienti fragili, tali i zoni umiti, chì sò minacciati da a distruzzioni è a frammintazioni di l'ambienti, è ancu da l'inguinamentu di l'acqua. Hè dunqua impurtanti di pruteghja 'ssi ambienti pà assicurà a sopravvivenza di 'ssa spezia è numarosi altri spezii dipindenti di i zoni umiti.

Rifarimenti[mudificà | edità a fonte]

  • Jeanmonod D. & Gamisans J. (2013) Flora Corsica (2 ed), Edisud.

Noti[mudificà | edità a fonte]

  1. Jeanmonod & Gamisans (2013).